Fly4free.pl

Ostatni raz w Afryce byłem prawie dokładnie 3 lata temu. Potem przyszła pandemia, inne wyprawy i jakoś tak mijał miesiąc za miesiącem. Przez ten czas pełen nadziei na powrót zacząłem się nawet uczyć francuskiego. Z jakim skutkiem? Czy się przydał? Jak to ta Afryka Zachodnia w ogóle wygląda? Zapraszam do relacji.
Ekspertem nie jestem, ale w dzisiejszych czasach Youtubowo-Instagramowym wcale nie trzeba nim być, żeby móc się wypowiadać 8-)
Nasza zima jest idealnym momentem na wylot tam. Temperatury to nieustanne 30 stopni i bezchmurne niebo. Wybraliśmy się – tak wybraliśmy, bo jak zwykle pojechaliśmy pełną ekipą, żona, syn i ja – termin który jeśli chodzi o loty wychodził potencjalnie najtaniej. Trochę kombinacji z tym było, bo same przeloty kształtowały się następująco.
Z Modlina do Barcelony, 2h na lotnisku El Prat i Vuelingiem do Dakaru – to w tamtą stronę. Natomiast ja powrót miałem przez Casablancę do Paryża, natomiast żona i syn przez Lizbonę do Paryża. Stało się tak dlatego, że finalnie miałem zostać trochę dłużej i pojechać dalej, ale sprawy życiowe zmusiły mnie do wcześniejszego powrotu :)
Wyszło śmiesznie, bo wyleciałem 3h później od nich, a wylądowałem tylko 20 minut po nich i dostałem jedno śniadanie więcej :idea:

https://youtu.be/VICzcsI9EgY

O 6 rano startowaliśmy z Modlina, a już o 18 lądowaliśmy w Dakarze. Pierwsze odczucie to wszechogarniające ciepło. Jest dobrze, ale czy będzie tylko lepiej? Uprzedzając to muszę przyznać, że momentami miałem tej wycieczki dość.
W każdym razie jakoś się do centrum trzeba dostać. Po standardowej procedurze zakupu karty SIM (internet) udaliśmy się przed lotnisko, w celu ogarnięcia sobie jakiegoś transportu. Z lotniska w Dakarze nie ma za dużo opcji i generalnie jedyne co może zrobić turysta taki jak my to spróbować stargować ile się da i wziąć taxi. Tanio nie jest, ale na małe usprawiedliwienie dodam, że z lotniska do centrum jest 57 kilometrów, a benzyna u nich kosztuje 7 zł, więc niech mają ;)
Szczęście nam sprzyjało, bo w dobrych pieniądzach udało się zorganizować hotel położony w bardzo turystycznej części miasta. W ogóle Dakar trochę zaburza obraz tego co potem nas spotyka, bo jest naprawdę „europejski”. Po zameldowaniu i szybkim jedzeniu udaliśmy się na spacer uliczkami miasta. Na wstępie zaczepiły nas dzieci krzyczące „Senegal”, czyżby nie tak często widzieli białego?

Znaleźliśmy jakiś supermarket i ku naszemu zdziwieniu okazało się, że tanio nie jest. Cola 7 zł, soki 10 zł, czy to stolica czy tak dalej będzie wyglądać wycieczka jeśli chodzi o ceny?












Kupiliśmy jakieś słodycze, wodę i późnym wieczorem wróciliśmy do hotelu na spanko. Wschód słońca przywitał nas grubo po 7 rano, jednak tutaj wygląda to trochę inaczej niż u nas. Coraz bliżej równika i dzień z nocą coraz bardziej się zrównują. Hotel w świetle dnia okazał się sam w sobie ciekawy architektonicznie z różnymi akcentami afrykańskimi, a to jakieś rzeźby, a to jakieś maski. Po szybkim śniadaniu, czyli jak to w byłym kraju pod wodzą Francuzów, croissant, bagietka i kawa szybko wyruszyliśmy na miasto.
Generalnie Dakar jest czysty, ludzie dość otwarci (dlaczego o tym wspomniałem jeszcze się okaże :P), więc pobieżna eksploracja szła nam dość dobrze.
Na pierwszy rzut poszedł Pomnik Renesansu, czyli można by powiedzieć top1 stolicy. Na wzniesieniu z którego widać panoramę miasta zbudowano z litego kamienia pomnik przedstawiający kobietę i mężczyznę oraz dziecko. Przepiękne miejsce do którego prowadzą gigantyczne schody. Z jednej strony panorama miasta, a z drugiej przepiękny ocean, który rozbija się tam o wysokie klify. Gdy wracaliśmy do miasta zatrzymaliśmy się jeszcze przy tych klifach w miejscu gdzie przez kilkaset metrów ciągnęła się taka jakby siłownia na powietrzu. Szczerze to punkt obowiązkowy, gdyby ktoś odwiedzał Dakar.


















Około godziny 12 udaliśmy się na obowiązkowy punkt, czyli wpisane na listę UNESCO, wyspę Goree, czyli miejsce handlu niewolnikami. Statek odpływał o 12, bilet kosztował chyba jakieś 15 zł, a czas przepłynięcia na wyspę to około 30 minut. Już na statku zaczęły zawracać gitarę jakieś sprzedawczynie, które chyba tylko pływają i naganiają sobie turystów, żeby coś u nich kupić :idea:
Dwie – nie pamiętam imion – nawet się o mnie pokłóciły, bo jedna była wcześniej niż ta druga i pierwsza miała z tym duży problem, myśląć że chyba sobie mnie „zaklepała” na zakupy :P





















Wyspa Goree wygląda fenomenalnie. Architektura jest tam przepiękna, w stylu kolonialnym, wszędzie palmy, a dodatkowo wszystkiego dopełniała przecudowna pogoda. Obejście wyspy zajęło nam około 1,5h, a na sam koniec musieliśmy szybko biec na prom, który odpływał o godzinie 14:30, a następny dopiero o 16:30, więc gra była warta świeczki. Za sobą słyszałem tylko krzyki moich znajomych sprzedawczyń, ale nie oglądając się za siebie wskoczyłem na prom i odpłynąłem w stronę stolicy.










































Po wylądowaniu udaliśmy się w stronę Marketu Kermel, gdzie syn wyczaił, że podobno można dobrze zjeść. Rzeczywistość zweryfikowała te plany, bo rynek ten był pełen świeżych warzyw i owoców, a także świeży zabijanych ryb różnych gatunków, ale jeść tam nie dawali. Zresztą ciężko by było w tym smrodzie cokolwiek przełknąć :oops: Uznaliśmy, że zjemy w hotelu, bo i ceny normalne i jedzenie smaczne. No i wszystko fajnie, zamówiliśmy jedzonko, ja jakiegoś kurczaka, a syn rybę. drop

I wiecie co? Ość wbiła mu się do gardła. Nijak sama nie chciała wyjść, a gardło drapało. Po szybkim przeszukaniu google okazało się, że niedaleko nas jest otolaryngolog. Złapaliśmy taksówkę i udaliśmy się pod podany adres. Okazało się, że lekarza nie ma. Po drugiej stronie ulicy miał swoją klinikę chirurg dentysta. Wchodzimy, ktoś jest. Tłumaczę łamanym francuskim o co chodzi (wiecie, że "os" to ość? ;) ), recepcjonistka każe czekać. Po 20 minutach dentysta zaprosił do siebie, położył na fotel i sprawnie wyciągnął ość. Tylko, że to nie była ość a jakąś pół-ość,pół-kość. Łajza miała z 5-6 cm. Całe szczęście, że udało się to szybko ogarnąć. Cały zabieg kosztował nas 50 dolarów i mnóstwo nerwów. Po wszystkim udaliśmy się jeszcze do apteki po przepisane antybiotyki i coś do płukania gardła. Robiło się już późno, ale postanowiliśmy że wyjeżdżamy z Dakaru, bo 90 km dalej mieliśmy już namierzoną miejscówkę na kolejne dwa dni.






Pamiętając o tym, że taksówki tanie nie są, udaliśmy się na dworzec PKP. Na skraj Dakaru odjeżdża nowoczesny pociąg za jeśli dobrze pamiętam jakieś grosze, około 4-5 zł za osobę. Dostaliśmy się na ostatnią stację i tam udaliśmy się w stronę miejsca gdzie mogliśmy znaleźć busy. To tutaj po raz pierwszy usłyszeliśmy o strajku transportu prywatnego w Senegalu co miało dla nas później pewne nieprzyjemne konsekwencje. Z miejscowości – chyba – Diamnadio (tak jak nazwa stacji) złapaliśmy dzieloną taksówkę, która zawiozła nas do miejscowości Mbour. Stamtąd przesiadka w kolejny samochód, który zawiózł nas prosto do celu, czyli miejscowości Somone i doskonałego hotelu/hostelu Africa 6 Plage. Kolejne 2 dni były wspaniałe, bo nasz hotel położony był dosłownie 3-4 metry od brzegu morza, a w czasie nocnych przypływów woda sięgała tarasu restauracyjnego :shock: Cena była jak za 3 osoby ze śniadaniem doskonała, bo wychodziło jakieś 250 zł.
Kolejne dni upłynęły nam na spacerach plażą i szeroko pojętemu opierd.... się. Lokalni mieszkańcy są dość nachalni i każdy chce coś sprzedać, czy to chusteczki higieniczne, czy to wycieczkę łodzią. Żona raczyła się piwkiem marki Gazela, twierdzi że super smaczne, a w cenie 7 zł dostawała butelkę, chyba 0,7l, więc było czym się zaprawić :twisted:


















Tutaj mała dygresja, bo już kiedyś coś takiego przeżyłem, jak byłem właśnie 3 lata temu w Senegalu, gdzie spotkałem Niemców, którzy po pobycie w alcohol free Mauretanii, w hostelu tak dorwali się do właśnie Gazeli, że myślałem że nie skończą do rana :D Dwa dni minęły szybko i trzeba było ruszyć w dalszą drogę. Nasz cel to Gambia.
Rano wzięliśmy taksówkę do miasta Mbour i na miejscu okazało się, że zonk. Transport nie działa, na dworcu pusto, generalnie lipa. Oczywiście w tego typu miejscach nikt nie zostawi Cię na pastwę losu, bylebyś tylko miał czym zapłacić. Kierowca, który nas wiózł podzwonił do znajomych i po chwili znalazł się kolejny, który z dziką chęcią zawiezie nas do naszego celu, czyli miasta Karang, w którym było przejście graniczne. Finalnie stanęło na 70 dolarach, co w porównaniu z tym co byśmy zapłacili za busa było kwotą bardzo dużą, ale tak naprawdę mieliśmy trzy wyjścia. Wrócić do hotelu, łapać coś co jedzie w żądaną stronę (ale na to nie mieliśmy czasu i szczerze biorąc pod uwagę jak mało pojazdów w ogóle się poruszało po drogach, myślę że nie mieliśmy szansa), albo trzecia którą wybraliśmy, czyli zapłacić.Do przejechania mieliśmy 190 km, ale że kierowca dobrze zasuwał to trasę ogarnęliśmy w 4h. Śmieszne jest, że na samym końcu przed samym miastem Karang złapała go policja i musiał się chyba ostro tłumaczyć. Nie wiem czy dobrze zrozumiałem, ale nie miał pozwolenia na wożenie turystów? Obstawiam, że chodziło tylko i wyłącznie o łapówkę.















Granica jak to granica, zawsze to samo. Wszyscy chcą coś sprzedać, wymienić itp. Samo przejście trwało dosłownie 30 minut, więc było mega sprawnie. Po drugiej stronie złapaliśmy jakiś dzielony bus, który zawiózł nas do miejscowości Barra, z której odpływa prom w stronę Banjulu. Płaci się jakieś grosze (3 zł?), a sama przeprawa przez rzekę Gambia jest naprawdę fajna. Ujście jest naprawdę szerokie,a trasa trwa pewnie ze 30 minut. Na promie strasznie wiało, przez co było dość zimno. Wysiedliśmy w Banjulu i udaliśmy się do dużego miasta zaraz obok (tak jakby łączą się), czyli Serrekunda. Tam znaleźliśmy najtańszy hotel w okolicy i jak się okazało, był to jeden z tych takich „resortowych” położonych blisko plaży.

Generalnie nic specjalnego, ulica przy której się znajdował pełna była barów i restauracji. Udało się spotkać innych Polaków, a w hotelu wisiała kartka z godziną zbiórki do odlotu do Polski, tyle że z grudnia :o
Serrekunda nie jest ciekawa. Pełno budynków, pełno ludzi, pełno samochodów, standardowe duże miasto bez żadnej wartości estetycznej. Udaliśmy się do jednej z niewielu ciekawych tam rzeczy czyli Abuko Nature Reserve. Żeby się tam dostać, jak zwykle musieliśmy dwa razy zmieniać dzielone busy, ale dzięki temu koszt dojazdu to było jakieś 8 zł za 3 osoby. Abuko to trochę taka enklawa w środku ruchliwego miasta. Pełne zieleni, wysokich palm mieście w swoim sercu wybiegi dla hien, sępów. Są też jeziorka z krokodylami, których niestety nie mogliśmy zobaczyć bo spały. Dopełnieniem są małpy, biegające wszędzie. Cena za wejście to jakieś 3-4 zł, więc warto :) Po powrocie do hotelu przeprowadzilismy burzę mózgów co robimy dalej. Chciałem jechać wgłąb Gambii, żeby zobaczyć gigantyczne baobaby, ale jedyne w tamtej okolicy miejsce do spania nie odpisywało na maila. Nie chcąc ryzykować, że zostaniemy pośrodku pustkowia uznaliśmy, że olewamy to miejsce i jedziemy w stronę Senegalu. Grafik mieliśmy napięty, a ten dzień tutaj odzyskamy gdzie indziej. Z Serrekundy do granicy jest dosłownie 40 km.




















Około godziny 16 byliśmy na granicy. Tutaj już tak sprawnie nie poszło. Po przejściu odprawy paszportowej trafiła się jakaś gnida, która wzięła naszą trójkę na przeszukanie plecaków. Podejrzenie: narkotyki. Pewnie bym się nie stresował, ale realnie wybrał naszą trójkę z dziesiątek innych osób. Jak zapewne się domyślacie nie mieliśmy żadnych narkotyków przy sobie. Żeby jednak nie było tak miło przeszukujący nas zesrał się o Zaldiar (czyli środek przeciwbólowy, który zawsze biorę na podróż w razie jakiejś sytuacji). Substancja czynna to chlorheksydyna, czy jakoś tak. Musiałem wysłuchać monologu o tym, że ćpuni biorą tą substancję, ale generalnie nie wiele mnie ta gadka obchodziła. Straciliśmy przez to przeszukanie pewnie ze 40 minut, a powoli zbliżał się zachód słońca.

Problem z transportem pojawił się na nowo, bo przecież wjeżdżamy do strajkującego Senegalu. Od granicy jakieś 1000 metrów znajdował się dworzec, który świecił pustkami. Stanęliśmy więc sobie radośnie we trójkę w nadziei, że może ktoś się napatoczy. Oczywiście żadnego transportu ani widu ani słychu. W końcu więc musieliśmy ulec namowom jakiegoś typa ze stacji, który proponował nam przez 15 minut swój samochód. Po krótkich negocjacjach stanęło na 50 dolarach, a do przejechania mieliśmy około 120 km do miasta Zinguichor. Z jednej strony spoko, bo w komfortowych warunkach szybko osiągnięmy nasz cel, ale z drugiej boli mocno ta strata pieniędzy, gdy można było przejechać jakimś busem za 10x taniej ;)W Zinguichor udało się nam zameldować w świetnym miejscu.

Casa Africa to hostel położony dosłownie 10 min od konsulatu Gwinei-Bissau, która była naszym celem ze względu na wizy. Świetne miejsce z dużym ogrodem, gigantycznym drzewem rosnącym w środku i kilkoma backpackersami, który tak jak my przemierzali ten zachodnioafrykański szlak :!:
Następnego dnia wstałem skoro świt, żeby obejść miasto i porobić zdjęcia. Miasto okazało się, że jest pomieszane i nie jest tylko muzułmańskie, ale dużo jest tam chrześcijan. Rano mijałem setki dzieci idących do szkół. Udało mi się znaleźć bank z działającym bankomatem, gdzie mogłem wyjąć trochę euro.





















W ogóle to trochę wtopiłem, bo z rozpędu złapałem w domu niedziałającą kartę Revolut (zamiast działającej), a MasterCard praktycznie na całej trasie w ogóle nie był obsługiwany. Mieliśmy tylko jedną kartę i trzeba było troszkę kombinować. Po godzinie spaceru spotkałem się z resztą ekipy w konsulacie. Okazało się, że akurat był jakiś dzień gdzie zapisywali ludzi na wybory, które mają odbyć się w maju. Po godzinie jakiś pracownik wziął nasze paszporty, a po kolejnych 40 minutach mogliśmy się cieszyć wklejonymi w paszport wizami Gwinei Bissau (koszt jednej wizy to 33 dolary). Pochodziliśmy jeszcze ze dwie godziny po Zinguichor, która okazało się fajnym zadbanym miastem, ale jeśli chodzi o jakieś atrakcje to nie ma tam niczego. Na autobus nr 9 czekaliśmy bardzo długo, bo w stronę granicy jeździ chyba tylko jeden i robi taką jakby pętlę. Wraz z nami do niego wpakowały się dziesiątki innych osób, czego skutkiem było że siedziałem skulony z plecakiem za kierowcą, natomiast syn wraz żoną na tyle wciśnięci w inne osoby.
Droga trwała około godziny, a w autobusie był taki harmider, że czasami nie słyszałem własnych myśli. Generalnie autobus służył nie tylko do przewozu osób, ale również koszy z warzywami czy drobiu. Był to tak zwany wesoły autobus :lol: Granica generalnie poszła sprawnie. Jedynie pomiędzy posterunkami obu krajów jest pewnie z kilometr odległości. Dostaliśmy wiele propozycji podwózki motorami, ale zignorowaliśmy je i przeszliśmy tą odległość na piechotę. Po drugiej stronie okazało się, że właśnie te motory są jedynym środkiem tranportu do pobliskiego miasta Sao Domingos. Mi to wszystko jedno, ale żona nie wiedzieć czemu boi się jeździć. Życie jednak czasami stawia w sytuacjach, że bez względu na to czy się boimy czy nie musimy coś zrobić. Wsiadła na motor i jakoś przejechała te 10 kilometrów (a był to dopiero prolog do dużo większej wyprawy motorami 8-) ).